Στενή Ευβοίας: Μια ανάσα από την Αθήνα

Τολμηρή η Στενή Ευβοίας, μεσούσης της κρίσης, αλλάζει με αργά και σταθερά βήματα σελίδα. Το κλασικό κοψιδοχώρι της κεντρικής Εύβοιας και της «μιας βραδιάς» συνεχίζει να σερβίρει νοστιμότατους μεζέδες, αλλά ταυτόχρονα καταφέρνει να μας κρατήσει κοντά της για δυο - τρεις διανυκτερεύσεις παραπάνω σε καλαίσθητους ξενώνες. Υπόσχεται βόλτες δίπλα στο ποτάμι και στα πλατάνια της ή στα εξαίσια μονοπάτια και τα φαράγγια της Δίρφης. Οι πιο περιπετειώδεις ανάμεσά μας φτάνουν εδώ με mοuntain bikes και λασπωμένες μηχανές enduro, που κάνουν ένα ομαδικό πέρασμα για ένα σύντομο τονωτικό ρακόμελο ή έναν καφέ στα όρθια....

Για εμάς, η κρίση γίνεται αφορμή να ταξιδέψουμε άλλη μία φορά με σύνεση και να σας προτείνουμε τόπους κοντινούς, δικούς μας. Ξεκινώντας πρωί από Αθήνα, σε λιγότερο από μιάμιση ώρα διασχίζουμε το χωριό της Στενής κατευθυνόμενες απευθείας στο Διάσελο, το σημείο από το οποίο ξεκινά το μονoπάτι για το προσιτό Ξηροβούνι. Εξαιρετική άφιξη, με μια πρώτη βαθιά ανάσα κάτω από τα έλατα και θέα το Αιγαίο, ενώ ταυτόχρονα υπέροχη αφετηρία για πεζοπορία. Οδηγός μας η Γιάννα Ρηγοπούλου, δυναμικό μέλος του Ορειβατικού Συλλόγου Χαλκίδας, της οποίας τη φυσική κατάσταση επανειλημμένα ζηλέψαμε. «Θεϊκή η βόλτα του», λέει η Γιάννα για το Ξηροβούνι, «η προσέγγισή του είναι τρομερή». Ατέλειωτοι κορμοί ελάτων, που παραψήλωσαν αναζητώντας λίγο φως μέσα στο πυκνόφυτο δάσος. Μοναδικό χιονισμένο σημείο του, το Λούκι του Πορτάρη, στο τελικό γυμνό τοπίο της διαδρομής προς την κορυφή. Το σώμα ξυπνάει και το μυαλό αδειάζει.

Μετά τον δασικό περίπατο, η Στενή μοιάζει ακόμη πιο φιλόξενη και «νόστιμη», έτσι κουρασμένες όπως είμαστε, Παρασκευή βράδυ, αλλά και ήσυχη, με τους μόνιμους κατοίκους της και τους λίγους μυημένους στην ποιότητά της επισκέπτες. Θα ακούσεις παντού μια χαμογελαστή «καλησπέρα» και θα βρεις μια ξυλόσομπα αναμμένη να σε ζεστάνει. Θα καταλήξεις σε κάποιον από τους νέους, προσεγμένους ξενώνες και τα ξύλα θα συνεχίσουν να σε ζεσταίνουν στα αναμμένα ενεργειακά τζάκια πλέον. Τη θερμότητα στην ατμόσφαιρα συμπληρώνουν το πηγαία φιλόξενο χαμόγελο της Ραϊμόντας, οι διαφορετικοί τύποι λικέρ ροδιού με τους οποίους πειραματίζεται ο κυρ Γιώργος, το αχνιστό ψωμί από τους ξυλόφουρνους στο πρωινό.

Η Στενή διατηρεί κάποια γραφικά δρομάκια, πολλά πλατάνια και τρεχούμενα νερά, αλλά της λείπει η συνοχή. Τις πιο ωραίες γειτονιές τις συναντά κανείς ανεβαίνοντας τα μικρά σοκάκια από την πλατεία και περνώντας από τις συνοικίες Κούκος και Αλωνάκι. Γενικά το χωριό είναι ένα οικιστικό αμάλγαμα, με κάθε σπίτι να λέει και μια ιστορία... πότε χτίστηκε, πότε έγινε το πρώτο πανωσήκωμα και η προέκταση, ποια είναι η οικονομική κατάσταση του ιδιοκτήτη. Κατάφερε να αναπαλαιώσει ή απλώς να διατηρήσει το χαρακτήρα της πέτρινης διπλοκατοικίας; Η Στενή σε κάνει να την πονέσεις με κάποιον τρόπο, να αφουγκραστείς τις προσπάθειες και τις δυσκολίες των κατοίκων της, και έπειτα σε κερδίζει. «Μπορείς να τη δεις σαν έναν τόπο αρκετά ανεπιτήδευτο και cult», σύμφωνα με την πολυταξιδεμένη φωτογράφο μας Κλαίρη. Την παρατήρησή της έρχεται να συμπληρώσει αυθόρμητα ο Ηλίας Γιαπλές στο τοπίο της «θαυματουργής» Αγίας Κυριακής. «Εγώ έχω μάθει να λέω την αλήθεια, κοπέλα μου. Είμαι Βλάχος, αλλά από τους καλούς. Βλάχος δεν είναι αυτός που έχει πρόβατα, οι Βλάχοι είναι μια αρχαία φυλή...» Αυτή ήταν η ενημερωτική συνέχεια μιας συζήτησης στην οποία μας οδήγησαν οι ελατομανίτες και άλλα άγρια μανιτάρια, που βρίσκονται άφθονα στα δάση της Δίρφης, όταν είναι η εποχή τους, κάποιες φορές και στις ταβέρνες της Στενής. Αυτά που εμείς δοκιμάσαμε είναι από μια κοντινή στη Στενή καλλιέργεια μανιταριών, ωραιότατα ψημένα και αρωματισμένα με βότανα.

Ακόμη κι αν δεν βρούμε αγριομανίταρα, δεν χάνουμε μια δεύτερη πεζοπορία. Το μονοπάτι του Ελατιά ξεκινάει μέσα από το χωριό και συγκεκριμένα από «Του γιατρού τη βρύση». Γεμίζουμε τα παγούρια και αφήνουμε πίσω μας αιωνόβιους πλατάνους για να συναντήσουμε φυλλοβόλες καστανιές, κεδροδάση και έλατα. Το καστανόδασος της Δίρφης έχει χαρακτηριστεί «αισθητικό» και αυτή την εποχή τα φυλλοβόλα γυμνά δέντρα δημιουργούν ένα ενδιαφέρον σύμπλεγμα με τα έλατα στις πλαγιές του βουνού. Ο Ελατιάς είναι το πιο προστατευμένο στην κακοκαιρία μονοπάτι και το πιο πλούσιο από φυσική ομορφιά με τα κεδροδάση και τις καστανιές του, ενώ καταλήγει στο καταφύγιο «Μιχάλης Νικολάου», σε υψόμετρο 1.120, με θέα το Αιγαίο και τη Στερεά Ελλάδα απέναντι.

Η δεύτερη βραδιά πίσω στο χωριό σε βυθίζει ακόμη περισσότερο στις σύγχρονες ανέσεις του. Κλασικές ορεινές πλούσιες γεύσεις, ανακαινισμένα, προσεγμένα μαγαζιά δίπλα σε παραδοσιακές ψησταριές, σύγχρονα μπαρ με θέα, οικολογικά παπλώματα και μπανιέρες με υδρομασάζ. Οι τρεις νέοι ξενώνες που ξεπήδησαν τα τελευταία πέντε χρόνια, τα νέα μαγαζιά ή αυτά που ανακαινίστηκαν μαζί τους, η διάθεση για ποιοτική αναβάθμιση της τουριστικής ταυτότητας της Στενής (την οποία μόνο ο δήμος μοιάζει να μη συμμερίζεται) «γράφουν» πλέον αισθητά στο κοντινό των Αθηνών χωριουδάκι. Μαζί τους οι μουσικές έντεχνες βραδιές του Τάσου Ιωαννίδη, οι πειραματισμοί σε γειτονικές περιοχές με τις υπερτροφές που καλλιεργεί ο Βασίλης Δάφνης, η υπόσχεσή του για μια αγροτουριστική μονάδα στην περιοχή και η Βασίλισσα Αναστασία, το πρώτο άλογο που φέρνει πιο κοντά τα σχέδια για ιππικές δραστηριότητες στη Δίρφη.

Αυτό που δεν είδαμε είναι τη Στενή χιονισμένη και όλοι λένε ότι το χιόνι τής ταιριάζει πολύ, όπως και η άνοιξη, τότε που τα πλατάνια βγάζουν και πάλι φύλλα. Δίπλα μας είναι, ωστόσο, και με την πρώτη ευκαιρία σε μιάμιση ώρα θα είμαστε πάλι εκεί.

Πηγή: kathimerini.gr